|
Bukowe Berdo – masyw górski w
polskich Bieszczadach w postaci podłużnego pasma (kierunek
przebiegu: NW-SE) o trzech kulminacjach: 1201
(Szołtynia[2][3]), 1238 (Połonina Dźwiniacka[2][3]) oraz
1311 m (Bukowe Berdo, w niektórych przewodnikach również
nazywana Połoniną Dźwiniacką, np [4]). Charakteryzuje się
liczną obecnością piaskowcowych skałek. Szczytowe partie
zajmuje połonina. Południowo-zachodni stok opada
bezpośrednio do doliny Terebowca, natomiast północne i
pn.-wsch. zbocza przechodzą w rozczłonkowane grzbiety
m.in. Obnogi (1081 m), Grandysowej Czuby (1026 m) i
Mucznego (861 m). Bukowe Berdo poprzez płytką przełęcz
łączy się z masywem Krzemienia.
|
|
Tarnica (1346 m)[2][1] – najwyższy szczyt
polskich Bieszczadów i województwa podkarpackiego,
wznoszący się na krańcu pasma połonin, w grupie tzw.
gniazda Tarnicy i Halicza. Należy do Korony Gór Polski.
Szczyt Tarnicy wznosi się ponad 500 m nad dolinę Wołosatki
i wyróżnia się osobliwą sylwetką. Od sąsiedniego masywu
Krzemienia grzbiet (faktycznie zwornikiem jest Tarniczka)
oddzielony jest głęboką Przełęczą Goprowską, natomiast z
Szerokim Wierchem łączy się charakterystyczną, ostro
wciętą w grzbiet przełęczą o wysokości 1286 m, od której
pochodzi nazwa góry (w języku rumuńskim słowo „tarnița”
oznacza siodło, przełęcz). Wąski, ostry, nieco wydłużony
grzbiet góry, z dwoma wyraźnymi wierzchołkami (1346 i 1339
m), wyścielają złomiska skał i zdobią bruzdy naturalnych
zagłębień, a także resztki wojennych okopów. Z południowej
strony opada w dół wysoka skalna ściana, a niżej
rozścielają się wielkie pola kamiennego rumoszu. Na
głównej kulminacji znajduje się punkt geodezyjny. W 1987
na szczycie ustawiono 7-metrowy krzyż, upamiętniający –
wraz z wmurowaną tablicą – pobyt ks. Karola Wojtyły 5
sierpnia 1953. Po złamaniu się krzyża na wiosnę 2000, w
dniu 2 września tego roku postawiono nowy stalowy krzyż
(liczący ok. 8,5 metra, ważący ok. 500 kg; wyniesiony
przez pielgrzymów na Tarnicę w częściach), który 16
września 2000 poświęcił bp Adam Dyczkowski[3][4].
|
